Dupâ ți Dumnidzălu adră loclu tut, cu munțâ, cu văl’iuri, cu api, cu-amari, acl’imă la el milețli tuti ca sâ-și aleagâ cathi-unâ ți l’i-va inima.
Acâțarâ milețli și s-dusirâ tuti la Dumnidzălu tr’alidzearea a loclui.
Greclu câftă amarea.
- „A ta s-hibâ”, l’i dzâsi Dumnidzălu.
Și li’u deadi.
Vâryarlu câftă loc trâ agru.
- „Va lu-ai”, âl’i dzâsi ș-a lui.
Arbineslu vru sâ-l’i da arâchili tuti.
- „L’eali”, âl’i dzâsi. Și li deadi.
Dupâ ți mpârțâ loclu tut, tuț fudzirâ, iara Dumnidzălu s-trapsi tu amirâril’ia a lui.
Tu oara aestâ agiundzi un altu. Eara Armânlu.
- „Þi-amânași, ore Armâne?”, l’i-u ari Dumnidzălu.
- „Doamne Dumnidzale, io nu puteam s-yin cu mân’ili goali aoa, la Tini. Vrui s-ț-aduc un sugar friptu. Ghini ma, cupia di n’el’i si-avea dipârtatâ cu pâștearea a l’ei tu plaiurli di naparti, ași că, pânâ si-u-agiungu, pânâ s-lu frig, oara tricu. Ia trâ ți amânai. Ași că, fă ghini ș-l’iartâ-mi”.
Dumnidzălu ștea trâ cari lucru amână Armânlu. Cu tuti aesti, l’i-dzâsi:
- „Tuti buni ș-l’irtat s-hii di mini. Ghini ma, loclu lu npârțâi tut la lumea ți vini”.
- „Doamne, io nu știu ți npârțâși, cuum npârțâși, ți și-a cui deadiși. Dicât, vai adari cum vai adari și a n’ia si-n’i dai munțâl’i”.
- „Cum? Tamam munțâl’i aleapsiși? Nu vedz s-cafțâ ș-tini un loc bun, cum câftarâ lumea tutâ?”
- „Dă-n’i, Dumnidzale, munțâl’i, că tu munțâ ari câdzutâ tut ți Tini feațiși cama bun: pâșuni trâ oi și-apâ-arați trâ noi și-aproapea totna dol’i-nâ noi”.
- „A tăl’i s-hibâ”, âl’i dzâsi Dumnidzălu, „și totna ’n sus, ca pri munti, s-ti ved”.


Pirmith adunat di Tache Papahagi tu 1927 tu Munțâl’i a Pindului.