¡Carré, serenas ondas cristaíñas,
pasade en calma e maxestosas, como
as sombras pasan dos groriosos feitos!
¡Rodade sin descanso, como rodan
á eternidá xeneraciós sin número
que cal eu vos contempro, contempráronvos!
Daime vosos perfumes, lindas rosas,
da sede que me abrasa, craras fontes,
apagade o queimor...nubes de gasa,
cubrí cal velo de lixeiro encaixe
do ardente sol os briladores raios.
E ti, temprada e cariñosa brisa,
dá encomezo ós concertos misteriosos
antre os carballos da devesa escura
por onde o Sar vai marmurando leve.