Un oarfăn, unăoară, ș-avea ună ayini multu bună, cu cari ș-hrănea fumeal’ia. Viținlu a lui, om multu avut, l-zilipsi tră aestă ayini și păn tu soni l’i-u lo cu zori. Măratlu di oarfăn s-dusi si s-plăngă la giudicător tră aestă nindriptati. Giudicătorlu atumtea cl’imă avutlu și-l’idzăsi:
– Căte loaș ayinia-a vitinlui?
– Ayiñia easti a mea, spusi avutlu.
– Ai martiri, că ayinia easti a ta? ntribă giudicătorlu.
– Singură ayinia mărtiriseaști că easti a mea, l’i-u turnă avutlu.
– Ai minti, l’i-dzăsi giudicătorlu, ayinia zburaști vărnăoară?
– Nu vă năiriț, doamne, aidi s-niardzim și va s-videț, că ayinia zburaști.
– Macă-i acși, atumțea, măni tu optu oara va s-niardzim deadun.
Pisti noapti avutlu lo hil’i-su, lu nviscu cu samuri, ca ficior di avut ți eara și s-dusi cu el la-ayiñi, feați aclo ună ñică lăgămi (șanțu, loc adunat), și-l bâgă ficiorlu și-l’i dzăsi:
– Măni tu oara optu, căndu noi va s-yinim aoati și va să ntribăm ayinia “a cui ești?” tini va s-dzăt ”escu-a avutlui”.
Cu aestă turli avutlu zăptisi ayinia ti l’i-avea ocl’iul.
Măratlu di oarfăn, nvirinat di nidriptatea aestă, blăstimă și dzăsi:
– Blăstimat s-hibă s-alagă sum loc eta tută și lunină s-nu veadă atel ti gri.
Si di-atumtea, ficiorlu-a-aistui avut s-feati șumuronj.